829 total views, 1 views today
3. Ο Ευάγγελος Γεωργ. Κανιούρας γεννήθηκε στη Γελάνθη το 1943. Τελείωσε το Δημ. Σχολείο 
Γελάνθης και παρακολούθησε τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου Μουζακίου. Αφού υπηρέτησε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις στην αεροπορία ως εθελοντής, μπαρκάρισε σε εμπορικά πλοία και γύρω στο 1968 ξεμπαρκάρισε παράνομα στον Καναδά. Παντρεύτηκε τη Σοφία και απέκτησε δυο σπουδαία παιδιά, το Γιώργο και την Αγορίτσα. Είναι παππούς τεσσάρων εγγονών. Δούλεψε σκληρά σε διάφορες δουλειές και σήμερα απολαμβάνει, ως συνταξιούχος, τους καρπούς των μόχθων του. Διαμένει μόνιμα με την οικογένειά του στο Τορόντο και επισκέπτεται σχεδόν κάθε καλοκαίρι τη γενέτειρά του Γελάνθη καθώς και το Καστρί στα Μεσάγγαλα Λάρισας όπου έκτισε εκεί σπίτι.
|
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΧΡΟΝΩΝ |
|
| Γελάνθη όμορφο χωριό Πόσο σε αγαπάω Κάθε στιγμή κάθε λεπτό Βαθιά σε αναζητάω,Τα παιδικά μου χρόνια Ποτέ δε θα ξεχάσω, Στα μονοπάτια τα στενά Τις νύχτες να περάσωΓελάνθη μες στα στήθια μου Είσαι ζωγραφισμένη Και σαν σημαία Ελληνικιά Θα είσαι δοξασμένηΤα κάτασπρα λιβάδια Τα δέντρα τ΄ ανθισμένα Σαν ήμουνα μικρό παιδί Θυμάμαι εδώ στα ξένα
Στο καταγάργαρο νερό Στου ποταμού την όχθη, Κυλούσαν πάνω στον αφρό Των χωριανών οι μόχθοι Τα καλαμπόκια ήταν ψηλά, Γεμάτη η γης σιτάρια, Ήταν ο αέρας καθαρός Αγνά ήταν τα χορτάρια Απ΄ το ποτάμι πίναμε Νερό μικροί μεγάλοι, Ούτε η κοιλιά μας έκοβε Δεν πόναγε κεφάλι. Αμέτρητα ήταν τα πουλιά Ψηλά όταν πετούσαν, Βρισκόσουν στον παράδεισο Γλυκά σαν κελαηδούσαν Βοσκάγανε τα πρόβατα Βελάζαν οι (α)γελάδες, Ψωμί τυρί στην ύπαιθρο Μας φέρναν οι μανάδες Τα χρόνια εκείνα ήτανε Χρόνια ευλογημένα, Ήταν της νιότης η πνοή Μες την καρδιά γραμμένα Εκεί στο καμπαναριό Εκεί στην εκκλησιά Παιχνίδια παίζαμε κρυφά Μπροστά στην Παναγιά Εκείνες οι αθημωνιές Σαν ψεύτικα σπιτάκια Παίζαμε ως τα μεσάνυχτα, Ξέγνοιαστα, αγύριστα χρονάκια Βελάζανε τα πρόβατα Πηδούσαν τα μοσχαράκια Τρέχανε οι αγελάδες μας Μες στα στενά σοκάκια Γαϊδούρια, άλογα, γαλιά Παντού ζωή και νιότη Χωριό μου εκείνη η ζωή Ήταν για μένα η πρώτη Με τη σφεντόνα στο λαιμό Στη μέση τη φλογέρα Βιβλίο στην κωλότσεπη Και τα μυαλά αέρα Σαν σε θυμάμαι γίνομαι Παιδί απ΄ τη χαρά μου Ατέλειωτα για σένανε Είναι τα όνειρά μου Χωριό μου όμορφο μικρό Πώς να σε λησμονήσω: Σε σένα πρωτόμαθα Χειλάκια να φιλήσω Σε σε τα πρώτα γράμματα Τα πρώτα καρδιοχτύπια Βασιλικά παλάτια Στα μάτια μου τα σπίτια
|
Σε σένα πρωτοπερπάτησα Σε σένα είδα το φως μου Εσένα πρωταγάπησα Σαν τα καλά του κόσμουΔεν σε ξεχνώ ούτε λεπτό Απ΄ το μυαλό δε βγαίνεις, Κι όσο μακριά σου βρίσκομαι Τόσο βαθιά μου μπαίνειςΕκείνα τα δέντρα τη ψηλά Ρίζωσαν στην καρδιά μου Βουνά, ποτάμια γίνανε Για σε τα δάκρυά μουΣαν εκκλησία κάτασπρη Σε βλέπω στα όνειρά μου Κάνω μεγάλη προσευχή Να σ΄ έχω στο πλευρό μου
Γελάνθη αθάνατο χωριό Να έχεις την ευχή μου Όσο θα ζω θα σ΄ αγαπώ Με όλη την ψυχή μου Οι άνθρωποι που κατοικούν Μες στη ζεστή φωλιά σου Να έχουν αγάπη, ομόνοια Να ζουν σαν τα παιδιά σου Κι εσύ που διαβάζεις όλα αυτά Που τρέχει η λογική σου; Εάν δεν τάζησες όλα αυτά Είναι άδεια η ψυχή σου Μπορεί το χωριό να άλλαξε Και πάντα θα αλλάζει Γρανίτσας μόνο τόνομα Γελάνθη θα ταιριάζει Γιατί βαθιά μες την ψυχή Αν το χωριό ξεχάσεις Ξένος, έρημος και μοναχός Θα νοιώθεις σαν γεράσεις Η ρίζα που σε γέννησε Και σ΄ έχει αναθρέψει Κανείς από τα στήθια σου Να μην την καταστρέψει Θέλω να νοιώθεις δυνατός Για το μικρό χωριό σου Να είσαι υπερήφανος Να λες, είναι δικό σου Και όταν το υπηρετείς Να έχεις δικαιοσύνη, Με όλους σου τους χωριανούς Να έχεις αδελφοσύνη Για να προκόψει ένα χωριό Πρέπει να υπάρχει αγάπη, Και όχι πώς να βγάλουμε Του αλλονού το μάτι Στο Ιερό τον τόπο σου Πόλεμος να μη γίνει Αίμα ποτές να μη χυθεί Να βασιλεύει ειρήνη Ο Άγιος Γεώργιος πάντοτε Να σε προστατεύει Φεγγάρι κι ήλιος ξάστερος Παντού να βασιλεύει Σε όλον τον κόσμο θα το πω Χωρίς εσέ δεν κάνω, Σε σένα γεννήθηκα Σε σένα να πεθάνω Xωριό μου όμορφο μικρό Θα σε αποχαιρετήσω Με ένα μεγάλο, φλογερό Φιλάκι θα σ΄ αφήσω Σφίγγω το χέρι σου ελαφρά Σφιχτά σε αγκαλιάζω Όλους σας αποχαιρετώ Σιγά-σιγά πλαγιάζω. Γρανίτσας. |
Υ.Γ. του ιδίου: Ετελείωσα μεσάνυχτα, γειά σας Γρανίτσας. Το αφιερώνω σε όλους τους Γελανθιώτες, μικρούς και μεγάλους, γυναίκες και άνδρες, μένοντας και μη στο χωριό και ιδιαιτέρως σε αυτούς που έζησαν στα χρόνια μας και βρίσκονται στην ξενιτειά. Ελπίζω να μη σας κούρασα. Δεκέμβριος 1998.
|
TO XΩΡIO MOY |
|
| Τα ματάκια μου πριν κλείσω Το χωριό μου θέλω να δώ Στην ψυχή μου να γεμίσω Τον πιο πλούσιο θησαυρό ΓΕΛΑΝΘΗ λένε το χωριό μου Κι είναι όμορφο πολύ Έχει κάτασπρα σπιτάκια Κι είναι οι άνθρωποι καλοί.Έχει ένα ποταμάκι Τρέχει γάργαρο νερό Και τον ίσκιο των πλατάνων Ν΄ απολαύσω νοσταλγώ.Καταπράσινα λιβάδια Γύρω-γύρω στο χωριό Καθένας στη δουλειά του Ζηλευτό νοικοκυριό.
Γαϊδουράκια κι αλογάκια Προβατάκια και γαλιά Μακριά απ΄ το χωριό μας Νοσταλγία στην καρδιά. Κάτω κει, στην παλιά την εκκλησιά Σαν ανάβω ένα κεράκι Τα παιχνίδια μου θυμάμαι Όταν ήμουνα παιδάκι.
|
Κελαηδούσαν τα πουλάκια Σαν παράδεισος σωστός Το χωριό αυτό μου είπαν Το ευλόγησε ο Χριστός. Να μυρίσω παπαρούνα, Χαμομήλι και λυγιά Ν΄ αγκαλιάσω ξαδερφούλες Να ξεχάσω ξενιτιά.Την κοπέλα π΄ αγαπούσα Ν΄ αντικρίσω να της πω, Αν και χρόνια έχουν περάσει Ακόμη εγώ την αγαπώ.Τους γονείς και φίλους Έχω όλους στο χωριό Να τους βλέπω νύχτα μέρα Στην ψυχή μου νοσταλγώ.
Τα Χριστούγεννα γιορτάζουν Όλοι πλούσιοι, φτωχοί Πόσο θάθελα να ήμουν Στη μανούλα μου τη χρυσή. Είμαι ευχαριστημένος Που γεννήθηκα εκεί Το χωριό μου τη Γελάνθη δεν ξεχνώ Δεν με αλλάζουν οι καιροί. Γρανίτσας. |
Στις 28 Μαρτίου 2002, δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα της Καρδίτσας «ΠΡΩΙΝΟΣ ΤΥΠΟΣ», το ποίημά του «ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ» με το εξής σχόλιο: «Να πως αποχαιρετά τη δραχμή μας ο ξενιτεμένος εδώ και σαράντα χρόνια στον Καναδά, Ευάγγελος Κανιούρας. καταγόμενος από τη Γελάνθη».
|
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ |
|
| Ήσουν ο βασιλιάς μου, Η κορώνα η πιστή, Το αίμα της καρδιάς μου, Ελληνική δραχμήΣε είχα συνηθίσει Στην τσέπη να σε κρατώ, Στα χέρια να σε πιάνω Γλυκά να σε μετρώ. | Μας εξυπηρετούσες χρόνια Μέσα στη ζωή, Αθάνατη θα μείνεις Στη μνήμη μας δραχμή Για ενθύμιο θα κρατήσω Εδώ στον Καναδά Έστω και μια δραχμή Να νιώθω πως είμαι Έλληνας Ακόμη στη ζωή.Ευάγγελος Κανιούρας (Γρανίτσας).Τορόντο Καναδά |
|
Aπόσπασμα από το ποίημα « Ο ΞΕΝΙΤΕΜΈΝΟΣ» |
|
| Ξενιτεμένε άνθρωπε Που τρέχεις και γυρίζεις Στους ξένους τόπους άγνωστος Μονάχος σου δακρύζεις Γύρνα ξανά στον τόπο σου Στην όμορφη Πατρίδα Να ξανανιώσεις σαν παιδί Στου ήλιου την αχτίδαΓύρνα ξανά στον τόπο σου, Στα αδέρφια, στους γονείς σου, Τώρα που είναι γρήγορα Πριν φύγει η ψυχή σουΓύρνα στον τόπο σου ξανά, Στο ιερό σου χώμα, Στον τόπο που γεννήθηκες Που σ΄ αγαπάει ακόμα.
Ωσάν το έρημο πουλί Μόνος σου θα παλεύεις ημέρα, βράδυ και πρωί Μανούλα θα γυρεύεις.
|
Κοίτα ψηλά τον ουρανό, Τον ήλιο το φεγγάρι Στα ξένα μαύρα χώματα Ο χάρος πριν σε πάρει Ποιος θα ανάβει το κερί Στον τάφο ποιος θα καίει; Αναστενάζει το χωριό Και μοιρολόγια λέειΞενιτεμένε άνθρωπε Δε βλέπεις τα μαλλιά σου , Αρχίζουν να ασπρίζουνε Χάνεις τα λογικά σουΓύρνα να ζήσεις ήσυχα, Όμορφα κι ωραία Με τους παλιούς τους φίλους σου Να κάνετε παρέα.
Εκεί που πρωτοάνοιξες Κι αντίκρισες το φως σου Εκεί που πρωτοπάτησες, Στον τόπο το δικό σου. Γρανίτσας. |
Στις 2 Μαρτίου 2002 γράφει το ποίημα για το συγχωριανό του Θανάση Λάμπρ. Θάνου, ζαχαροπλάστη, που γνώρισε στην Αθήνα όταν αναγκάστηκε να παραμείνει εκεί για λίγες ημέρες μη δυνάμενος να πετάξει για Καναδά λόγω απαγόρευσης όλων των πτήσεων των αεροσκαφών επειδή καταρρίφτηκαν από την Αλ Κάιντα οι δίδυμοι πύργοι.
|
ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΣΗ ΤΟ ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΗ |
|
| Νόστιμα κάνεις τα γλυκά Σαν ζάχαρη, σαν μέλι, Μα εσένα Θανάση το χωριό Καθόλου δε σε μέλει Άλλη πατρίδα γνώρισες Κι αλλού έχεις αράξει Μα, ωσάν γεράσεις φίλε μου, Πολύ θα σε πειράξειΘα σκορπιστούνε τα παιδιά Κι εσύ θα μείνεις μόνος Πικρά θα είναι τα γλυκά Και θα σε καίει ο πόνοςΕύχομαι από κοντά Μια μέρα να τα πούμε Και στο αθάνατο χωριό Να ξανανταμωθούμε | Εσύ θα βάλεις τα γλυκά Κι εγώ τα κολοκύθια Κι ο μπάρμπα σου ο δάσκαλος Στη γάστρα τα ρεβίθιαΝα πιούμε νερό του πηγαδιού, Να πάμε στο Μουζάκι Κάτω από τον πλάτανο Να φάμε και σουβλάκιΜε τα στραβά τα πόδια μας Να παίξουμε και μπάλα, Να ψήσουμε σκαντζόχοιρο Να πιούμε φρέσκο γάλαΝα ξαναγίνουμε παιδιά Να θυμηθούμε τα παλιά τα χρόνια Πως ξυπόλυτοι βαδίζαμε Στ΄ αγκάθια και στα χιόνια.
Γρανίτσας, Τορόντο Καναδά 2-3-2002 |
|
ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΊΔΑ ΜΟΥ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΤΣΑ |
|
| Ελάτε Ρώσοι στην Ελλάδα να κάνουμε μια προσευχή να βγάλει γάλα η αγελάδα να φάνε πλούσιοι και φτωχοίΚαλοί είναι οι Αμερικάνοι, Άγγλοι, Γάλλοι κι Ιταλοί μα κανένας τους δεν κατάλαβε πως απειλούνται οι χριστιανοί
Βροχή και αέρας δυνατός, δεν μπόρεσες ν΄ αντέξεις, μαζί σου τα ΄βαλε ο Θεός και πώς να το πιστέψεις;
Αχ! πατρίδα μου Γελάνθη, Μουζάκι, Καρδίτσα, Θεσσαλία μου γλυκιά, να ξέρετε πόσο πονάω μες στα στήθια μου βαθιά!!!
Ήθελα να ήμουνα κοντά σου να διώξω λάσπες και νερά, να φέρω στην καρδιά σου γαλήνη, ελπίδα και χαρά
|
Μπόρα ήταν θα περάσει, ο ήλιος πάλι θα ξαναβγεί και ο κόσμος θα γελάσει αρκεί να είναι ζωντανός.Είμαστε όλοι στ πλευρό σου, όλοι, μεγάλοι και μικροί ο χρόνος είναι ο γιατρός σου πόσο αλλάζουν οι καιροί!!!
Εζήλεψαν την ομορφιά σου αχ! Καρδίτσα μου γλυκιά πληγώσαν την καρδιά σου με κακία κι απονιά
Εύχομαι απ΄ την καρδιά μου γρήγορα ν΄ αναστηθείς και όσο ζεις σ΄αυτή τη θέση ποτέ να μην ξαναβρεθείς.
Γρανίτσας (από Γελάνθη) Τορόντο Καναδά 28-9-2020
|