ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΛΕΩΝ. ΓΚΕΚΑ

 788 total views,  1 views today

ΓΕΛΑΝΘΙΩΤΕΣ  ΠΟΙΗΤΕΣ

         Η Γελάνθη έχει να επιδείξει και μερικά κρυφά ταλέντα της ποίησης. Κατά χρονολογική σειρά γέννησης, αναφέρουμε τους συνομήλικους και φίλους Απόστολο Λ. Γκέκα και Δημήτριο Λ. Αγγέλη.

  1.    Ο Απόστολος Γκέκας, γεννήθηκε  στη Γελάνθη το 1926. Τελείωσε το Δημ. Σχολείο Γελάνθης PROSOPGKEKAS APOST -και στη συνέχεια το Γυμνάσιο Τρικάλων. Εισήχθη κατόπιν εξετάσεων στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης όπου σπούδασε καθηγητής μαθηματικός. Εργάστηκε σε ιδιωτικό γυμνάσιο της Καρδίτσας. Ίδρυσε, μαζί με άλλον συνέταιρο, δικό του ιδιωτικό Γυμνάσιο στα Φάρσαλα όπου και δίδαξε μαθηματικά για δέκα και πλέον χρόνια. Στη συνέχεια διορίστηκε στο δημόσιο και δίδαξε στο Βελεστίνο, σε Γυμνάσια και Λύκεια του Βόλου απ΄ όπου και συνταξιοδοτήθηκε. Ασχολήθηκε ερασιτεχνικά  με την ποίηση και έγραψε 12 ποιήματα. Το πρώτο αναφέρεται στη γενέτειρα του τη Γελάνθη που υπεραγαπούσε, και τα περισσότερα αναφέρονται στα παιδικά του βιώματα που έζησε στη γενέτειρα του πατέρα του Λεωνίδα, στη Λογαρού, οικισμός του Τετράκωμου  Άρτας και του περιβάλλοντός της.                                                                                                                          Χαρακτηριστικό είναι το ποίημά του, με τίτλο:

«Το χωριό  που γεννήθηκα»

Μονάχος συλλογάμαι                 ένα μικρό χωριό,                        ασήμαντο στους άλλους,           άγραφτο στο χάρτη,                     σημαντικό για μένα.           Μικρά επεισόδια                         με φίλους κι οχτρούς,              αδερφοψώμι στις πλάκες.   Τρανές ιστορίες                             με ρίζες βαθειές.            Πλαλιοσκαμνιά, Ριζάκι,      Μπάκες, Ξεριζώματα,      Τυμπάνια κι΄ Αλθαράκια            Κι άλλα…. Κι άλλα…              Και τελειωμό δεν έχουν,            Τη μνήμη ζωντανεύουν. Και οι κουβέντες άσωτες,      ατέλειωτες οι ώρες                                 στα περασμένα στέκουν.                  Θυμάσαι….. θυμάσαι…    Στενόχωρες,  χαρούμενες          ,            πικρές, γλυκές οι μνήμες   .                  Το σούρουπο κοιτάζει                         στο χάραμα της νιότης,                         εδώ η αιωνιότητα,                                 εδώ η Λευτεριά,                                   Του θάνατου ο θάνατος.       (Σημείωση ιδίου.Υπογραφή Απόστ.  Γκέκας: Γράφτηκε σε χαρτοπετσέτα  το Νοέμβριο του 1984. Το χωριό που  αναφέρεται είναι η Γελάνθη  Καρδίτσας.)

      Στα παιδικά του χρόνια, τα καλοκαίρια ανέβαινε οικογενειακά στο πατρικό του πατέρα του που ήταν στη Λουγαρού Τετρακώμου.  Δέθηκε σφιχτά με τη γιαγιά του τη Γιαννούλα.  Το ωραίο περιβάλλον της Λογαρού φώλιασε γερά στο μυαλό του. Πάντα το νοσταλγούσε όπως το αποτυπώνει στο ποίημα του «Νοσταλγίες»:

Νοσταλγίες

Στα βουνά της πατρίδας θα πάω                       να χαρώ αστραπές και βροντές,                       να μετρήσω τ΄ αστέρια καθάρια,                            ν΄ αγκαλιάσω τα δάση, τους λόγγους. Στα βουνά της πατρίδας θα πάω                  της χαραυγής τραγούδι ν΄ ακούσω              με το φεγγάρι κουβέντα να κάνω               πυροκοπά τον ύπνο να ζήσω.

      Σε ηλικία 55 ετών θυμάται το μήνυμα και την επιθυμία της γιαγιάς του. Το πόσο επηρεάζουν με τα λόγια τους οι γιαγιάδες και οι παππούδες τα εγγόνια τους και πως αυτά πραγματοποιούν τις επιθυμίες των φαίνεται στο παρακάτω ποίημά του:

Το  μήνυμα της  Γιαννούλας

Μια μέρα κάτω απ΄ τη μουριά,              η  βάβου (γιαγιά) μού μηνάει:              «Άκου Αποστόλη να σου πω,              ποτέ μην το ξεχάσεις,                            νάρχεσαι εδώ στη Λογαρού                  τα καλοκαίρια που και που,                  να λέει ο κόσμος πως καπνίζει              το σπιτικό του Χρήστου Μες στην ψυχή μου κόρφιασε                    το μήνυμα  ετούτο!!!!!.                              Χρόνια πολλά περάσαν                              και το καλύβι (σπίτι) εχάθη.                      Μα τώρα στα ογδονταένα (1981)               το όνειρο αληθεύει.                                             Η Λογαρού, ναι η Λογαρού                        και πάλι ζωντανεύει.                                  

Λάτρης της Λευτεριάς  και της Ειρήνης, του «ΕΜΕΙΣ»  και όχι του «ΕΓΩ» έγραψε το παρακάτω ποίημα:

Τραγουδιστών  τραγούδι

Τραγουδιστές της γής,           της γής τραγούδι πέστε,          το κλάμα της σκορπίστε        στα πέρατα του κόσμου.        Να σπάσει η αλυσίδα            που δένει το  «ΕΓΩ», Του σωθικού κατάρα               της γής καταστροφή!!!!            Και το στεφάνι «ΕΜΕΙΣ»,     πανθρώπινο να γίνει                  τραγουδιστών τραγούδι,           κραυγή της Λευτεριάς.               

Comments are closed.